Bu hayata taa anne karnında başlıyoruz savaşmaya
Yalnızlık ve karanlık
Tek başınasın
Korksanda yaşamla ölüm arasında tutunuyorsun
Bilmiyorsunki kimini bekleyen bir aile aydınlığa kavuşacak
Karanlık aydınlık olacak
Kimini ise yine bu dünyada da yalnızlığa terk edecek bir ailen bile olmayacak
Koyulan bir karanlıktan yeni bir karanlığa yalnızlığa terk edilecek
Sahi hayat bu değil mi?
Ölümde de yalnızlık yok mu?
Kimseyi yanına alamayacağın bir karanlık
O da başka bir hesaplaşma yalnızlık değil mi?
Bu dünyaya tek geldik ve sonunda yine tek gideceğiz
Ama asıl olan baştaki değilde sondaki
Ölümden önce yaşadıkların
Beni korkutan ölüm değilde
Ölmeden yapamadıklarım
Yanımda olamayanlardır
Sana can verene kavuşmadır
Ya bu hayatta sana can olan yoksa yanında?
Bu hayat hep böyle işte hep bir can çekiş
Canım çekilmeden gel be sevgili
Son nefeste bari!
Gel ki huzura kavuşayım
Gözüm açık gitmesin
Bu gözler o gözleri görmeden kapanıvermesin
Kavuşamadığı sevdasına onunla göz yumsunki
Cennette belki o gözlerin hakkı olurda
Orda kavuşuruz belki
Kavuşamadığımız hergüne gözlerini cennet bilir
Karanlıkta aydınlığım oluverirsin
Sen benim cenneti koynuma alamadığımsın
Ne gözümü kapatırken yanımdasın
Ne de gözümü açarken...
O yüzdendir son isteğim
Son nefesimi vermeden
Görmek istediğim
Bir çift gözdür...